کاش در این قفس بسته تنگ گل آزادی من می خندید آن کبوتر که لب بام نشست کاش احساس مرا می فهمید
به هواخواهی گیسوی نسیم کاش یک لحظه نمی آسودم کاش در آن افق نیلی رنگ شور یک فوج کبوتر بودم
مرغ در دام گرفتارم آه به دل سوخته ام چنگ مزن پروبالم شده خونبارو کبود اینهمه جور مکن سنگ مزن
بازکن بازکن آن پنجره را سوی آن وسعت خالی زملال زندگی تلخترین خواب من است خسته ام خسته ازین خواب و خیال
کوله بار من دلخسته کجاست دلم آرام ندارد نفسی آه می خواهم ازینجا بروم باز از دور مرا خواند کسی
بندیان خانه سیمرغ کجاست سوی آن با من پرواز کنید آه باید بروم تا اشراق بال احساس مرا باز کنید.

به خاطر تو من همیشه با همه غریبه ام تو کمتر از غریبه ای مرا حساب می کنی و کاش گفته بودی از همان نگاه اولت که بعد من دوباره دوست انتخاب میکنی
پی نوشت : من همه تلاشمو کردم تا بفهمی ........ نمیدونم بعد چه مدت ولی بالاخره یه روزی یه جایی زندگی بهت میفهمونه
نه واسه من کسی مثل تو پیدا میشه نه واسه تو کسی مثل من

وقتی دنبال چیزی می گردی که میدونی جایی نیست که بتونی پیداش کنی؛ اونوقت تمام حرکاتت رو به عقب بر میگردونی. سعی می کنی تجسمش کنی. میخوای به همه بگی. میخوای تسلیم بشی. آرزو می کنی یه جای ساکت پیدا کنی که وقتی چشم باز می کنی ببینیش. شاید کمک دیگران بتونه راه رو نشونت بده اما ...

گاهی اوقات دنیا سعی می کنه زمینت بزنه، اما من به خدا اعتقاد دارم. من فقط خودمم. همین. بنظر چیزی برام نمونده. درد تو روحم نسوخ کرده. منو به زمین میزنه. میخوام دیوارها رو فرو بریزم. الان دیگه تنهام. دنبال عشق نمی گردم. یا باید مأیوس بشم و جا بزنم یا زندگی رو من بباره. تو روحم نسوخ کنه. میخوام همه چیزو بدم. میدونم قدرتشو دارم تا با همه مشکلات موفق بشم چون هنوز با قامتی افراشته از این دیوارها عبور می کنم. یه چیزی تو درونم اشک می ریزه و امیدوار نگهم میداره. میخوام هر چی دارم رو بدم.

باید روی پای خودت بایستی. از فشارهات کم کنی تا لبخند رو روی لبات برگردونی. پس مأیوس نشو. با خودت استقامت کن.

آره. آره. آره من استقامت می کنم ...