گفتگوی بین عقل و دل

عقل به دل میگه: به اون نمی رسی و باید فراموشش کنی.

دل به جواب عقل میگه:دوری اون رو نمی تونم تحمل کنم بدون اون میمیرم.

عقل در جوابش گفت : ای دل خیلی بی قراری میکنی.رسیدن به او محال است! محال

دل کار خودش را میکند و عقل را وادار میکند که شب و روز به او فکر کند.

دل میخواهد حرفش را به عقل بگوید ولی عقل نمیتواند حرف دل را بفهمد و یکسره میگوید دست بردار از این دیوانه بازیها  رسیدن به او محال است . محال

دل غم گرفته و ناراحت با آهی که از اعماق میکشد به عقل میگوید:

یا من به او میرسم یا نابود میشوم از این دو خارج نیست .

عقل دوباره شروع میکند به نصیحت کردن دل و باز به دل میگوید : من

میدانم تو او را دوست داری و عشقت نسبت به اون پاکه ولی مطمئن

باش تو او را دوست داری و او دیگری را

پس خودت را نابود نکن .

و در ادامه به دل میگوید : ببین چه کسی تو را دوست دارد او را دوست بدار. 

زیرا این قانون است که اگر تو کسی را دوست داشته باشی او دیگری

را دوست دارد پس بدان تو او را دوست داری ولی او تو را دوست ندارد

پس ببین چه کسی تو را دوست دارد او را دوست بدار .

دل باز کمی فکر میکند و با خود به کلنجار میرود . گریه میکند . تا مرز

شکستن هم میرود اما نمیتواند حرف عقل را قبول کند. و به او میگوید:

من بدون او نمیتوانم زندگی کنم و زندگی بدون او برای من معنایی ندارد.

عقل حرف آخر خود را میزند و میگوید :آخر خط به حرف من به نصیحتهای من میرسی.

دل کار خودش را میکند و در آخر با شکستی بزرگ روبه رو میشود و

آنقدر وحشتناک شکسته میشود که به هزاران تکه تبدیل میشود .

و هر تکه اش به گوشه ای از دنیا پرت میشود و زندگی غریبانه را تحمل

میکند.و مجبور است تحمل کند.

معشوقش از نابودی دلی که روزی عاشقش بود با خبر میشود و با بی اعتنایی میگوید:

(من او را دوست ندارم زیرا تکه های برنده اش مرا زخمی میکند .)

و در عوض اینجا عقل مهربان است که تکه های دل شکسته را از هر

گوشه ی دنیا جمع میکند و همه تکه ها را به دلی میدهد که دل شکسته را دوست داشته بود

.