در این تنهایی سایه نامریی تا ابدیت جاریست
روی زمین دراز کشیدهام. پاهایم در نهر آب است. به آسمان نگاه میکنم
حس لذت بخشی دارد که آب از میان انگشتان پاهایت
بلغزد و عبور کند. روزهای بیخاطره هم بیتو به سر میشود. حالا
که روزهای نامجویی و تارانتینویی است. نوشتن یک حس خیلی ناب است. مثل
تنهایی. نوشتن سرشار از تنهایی است.
|