گاهي وقتا موقع نوشتن ، يه نقطه مي تونه بيانگر هزاران جمله ي نا گفته باشه ، حرفايي که تو دل داري ولي نمي توني به زبان مکتوب بيان کني.
وقتي بغض راه گلوتو ميگيره
وقتي اشکا تو چشات حلقه ميزنه و تو مي خواي يه جوري پنهان کني
تنها راه چاره منتظر موندنه تا شب از راه برسه ، تا وقتيکه همه بخوابن
اون وقتي که تنها شدي ، تنهاي تنها
خودتو وجدانت.
مي دونم که مي دوني چه حس لطيفي داره اون وقتي که آدم بعد از خدا درد دلاشو واسه ي خودش ميگه ، واسه دل خودش
وقتي حس مي کني بغير از خودتو خدا ديگه هيچ کس حرفاتو نمي شنوه.
چه لذتي داره حس پرواز تو آسموني که مي دوني فقط مال خودته و هر کسي رو که دلت بخواد مي توني توي اون دعوت به پرواز کني...

التماس دعا...