آه اي زندگي منم كه هنوز با همه پوچي از تو لبريزم نه به فكرم كه رشته پاره كنم نه بر آنم كه از تو بگريزم همه ذرات جسم خاكي من از تو اي شعر گرم در سوزند آسمانهاي صاف را مانند كه لبالب ز باده ي روزند با هزاران جوانه ميخواند بوته نسترن سرود ترا هر نسيمي كه مي وزد در باغ مي رساند به او درود ترا من ترا در تو جستجو كردم نه در آن خوابهاي رويايي در دو دست تو سخت كاويدم پر شدم پر شدم ز زيبايي پر شدم از ترانه هاي سياه پر شدم از ترانه هاي سپيد از هزاران شراره هاي نياز از هزاران جرقه هاي اميد حيف از آن روزها كه من با خشم به تو چون دشمني نظر كردم پوچ پنداشتم فريب ترا ز تو ماندم ترا هدر كردم غافل از آنكه تو به جايي و من همچو آبي روان كه در گذرم گمشده در غبار شون زوال ره تاريك مرگ مي سپرم آه اي زندگي من آينه ام از تو چشمم پر از نگاه شود ورنه گر مرگ بنگرد در من روي آينه ام سياه شود عاشقم عاشق ستاره صبح عاشق ابرهاي سرگردان عاشق روزهاي باراني عاشق هر چه نام توست بر آن مي مكم با وجود تشنه خويش خون سوزان لحظه هاي ترا آنچنان از تو كام ميگيرم
